از زمان های قدیم، فلفل سیاه یکی از پر معامله‌ترین ادویه های جهان بوده است. فلفل سیاه یک گیاه فصلی نیست و از این رو در تمام طول سال دسترسی به آن وجود دارد. هنگامی که فلفل سیاه خشک می شود از آن به عنوان دانه فلفل یاد می شود و سپس تبدیل به پودر می شود تا در پخت و پز مورد استفاده قرار گرفته و عطر و مزه بهتری به آن ببخشد.
در قرون وسطی، سرمایه یک فرد براساس مقدار فلفل سیاه ذخیره شده وی سنجیده می شد. فلفل سیاه علاوه بر طعم دادن به غذا، طعم کهنگی غذا را نیز می گیرد
خواص درمانی فلفل سیاه:
فلفل سیاه بومی کشور هند است، این گیاه در حفظ سلامت نقش مهمی دارد. در یونان باستان از فلفل نه تنها به عنوان ادویه بلکه به عنوان پول و هدیه استفاده می شد.
طبع فلفل گرم و خشک است.
مقوی معده و بادشکن می‌باشد.
گرد آن باعث فرار حشرات می‌گردد و برای جلوگیری از بیدزدگی لباس در میان لباس‌ها بپاشند.
فلفل مقوی حافظه و اعصاب می‌باشد.
مسکن دردهای عصبی است.
جهت رفع رطوبت دماغ و معده فلفل با مویز جویده و میل شود.
فلفل خون غلیظ را سبک می‌کند.
کسانی که جذام دارند از فلفل در برنامه غذایی خود استفاده کنند.
کسی که تریاک خورده است تا زمان رساندن به پزشک به او جوشانده فلفل بدهید تا استفراغ کند.
جهت درمان سنگ در مجاری ادرار از دمکرده برگ فلفل استفاده شود.
جهت رفع بلغم و بلغم لزج فلفل و مویز میل شود.
جهت ساکت کردن درد دندان یک حبه قند را در یک قاشق فلزی قرار داده با آتش آن را ذوب کنند سپس کمی فلفل اضافه نموده در حفره دندان کرم خورده بریزند درد آن ساکت شده و از کرم خوردگی دندان جلوگیری می‌کند.
