چلغوز از نظر برخی افراد جامعه معنی و مفهوم خوبی نداشته باشد و عده‌ای آن را ناسزا بدانند،
اما اشتباه نکنید.
چلغوز فحش نیست!
بلکه دانه‌ای آجیلی و سودمند است که مغزآن شبیه به تخمه آفتابگردان بوده و طعمی مشابه بادام و پسته دارد.
مشهدی‌ها این دانه را بخوبی می‌شناسند و از طرفداران پر‌و‌پا‌قرص آن هستند.
اگر سفری به قسمت‌های مختلف استان خراسان داشته باشید
حتما از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب این استان، چلغوز را در مغازه ها و فروشگاه های خشکبار بارها خواهید دید.
بیشتر خشکبار فروشی ها در آستانه عید چلغوز نمی فروشند.
چون اولا خریدار زیادی ندارد و ثانیا قیمت آن در دو ماه گذشته از کیلویی حدود ۷۰ درصد افزایش پیدا کرده است. دانه‌ای قهوه ای رنگ که وقتی آن را در پوسته چوبی اش می‌بینی به یاد هسته خرما می‌افتی. این دانه را وقتی بو می‌دهند با صوت خاصی سر باز می‌کند و دانه چلغوز از آن خارج می‌شود. در واقع چلغوز، میوه نوعی صنوبر بزرگ با برگ‌های سوزنی کوتاه و ضخیم بوده که بومی پاکستان، افغانستان و شمال شرق ایران از جمله شیروان است. در قدیم شیرازی‌ها و اراکی‌ها چلغوزخور قهاری بودند، اما امروزه در شمال بخصوص گیلان و در سراسر مشهد مصرف آن متداول شده است؛ اما پرسش اینجاست چلغوز چه مزیت تغذیه ای یا درمانی دارد که با توجه به قیمت گران آن مردمان برخی شهرها و استان های کشورمان به مصرف آن روی آورده اند؟
چرا باید چلغوز خورد؟
تک چربی اشباع شده در آن، خاصیت روغن زیتون را دارد و برای قلب مفید است. علاوه بر آن با کاهش دادن کلسترول و محافظت از رگ های خونی در مقابل آسیب دیدگی، مانع از بروز حمله قلبی می شود. چلغوز، دانه‌ای پرچرب و سرشار از اسیدهای آمینه ضروری و اسیدهای چرب غیراشباع مفید است. روغن آن همچون روغن زیتون از افزایش کلسترول بد خون جلوگیری کرده و سرخرگ‌ها را از آسیب حفظ می‌کند و از حملات قلبی می‌کاهد. چلغوز از نوعی کاج که بومی هیمالیا، پاکستان و افغانستان است به دست می آید و به جز قیمت بالایش، پروتئین، فیبر، آنتی اکسیدان، پتاسیم، ویتامین E، چربی و انرژی بالایی هم دارد.