جغد پرنده ای است با صورتی پهن، منقاری خمیده و چشم هایی درشت و پاهای بزرگ، در دو طرف سر جغد دو دسته پر شبیه گوش گربه قرار دارد که گوش پر نامیده می شوند.
جغد نوکی کوچک و ظریف دارد.
دور دهان جغد پرهای زبری هست که شبیه مو می باشد ولی مو نیست.
پاهای جغد کوچک است و پنجه هایش ضعیف و بی طاقت.
پر و بال او صاف است و خیلی آرام پرواز می کند.
نوک پرهای جغد به شکلی طراحی شده که در هنگام حمله به طعمه صدای پرها کم باشد.
جغدها گردن کوتاهی دارند.
رنگ جغد معمولاً کرم قهوه ای است.
در نوک جغدها یک شکاف هست.
سر آنها بزرگ است.
جغد هوای تاریک را دوست دارد و شب ها پرواز می کند.
چشمان جغدها بزرگ است و به خاطر همین خوب هم شکار می کنند.
پرواز آنها بی صداست و پاهای پوشیده از پر دارند.
بیشتر جغدها روی درخت زندگی می کنند.
نر و ماده جغدها همشکل هستند ولی ماده ها بزرگ ترند.
غذای جغدها
جغدها معمولا طعمه خود را درسته می بلعند
نوع تغذیه ی جغدها به محل زندگی جغدها و اندازه ی آن ها بستگی دارد. بعضی از جغدها، جانورانی مثل موش و موش صحرایی می خورند. جغدهای بزرگ تر، خرگوش ، سنجاب و سمور را هم شکار می کنند. برخی از جغدها از حشرات و پرندگان کوچک تغذیه می کنند. برخی هم با ماهی گیری شکم خود را پر می کنند. این دسته از جغدها توی آب های کم عمق شیرجه می زنند و با چنگال های تیزشان، ماهی ها را به دام می اندازند.
آداب غذاخوردن جغدها
جغد معمولاً شکار خودش را به کمک منقار نیرومندش تکه تکه می کند و می خورد. اگر شکار کوچک باشد، جغد آن را درسته قورت می دهد و سپس استخوان ها، پَرها و فَلْس های طُعمه را که قابل هضم نیستند، با حالتی شبیه به سرفه بیرون می اندازد.
انتخاب لانه جغدها
جغدها لانه نمی سازند. آن ها جایی را به عنوان لانه انتخاب و در همان جا زندگی می کنند. سوراخ های موجود در تنه ی درختان، غارها، انبارهای قدیمی و خراب و لانه های زیرزمینی، از جاهایی است که این جغدها برای زندگی برمی گزینند. جغدهای ماده بین ۳ تا ۴ تخم می گذارند. نوزاد جغد ۲ تا ۳ ماه باید در لانه بماند تا به قدر کافی بزرگ شود.
