بز اولین حیوانی است که بشر توانست آن را اهلی کند.
زمان اهلی شدن بز، به ۹ تا ۱۱ هزار سال پیش، یعنی هزار سال زودتر از اهلی شدن گوسفند بر می گردد.
پژوهشگران می گویند این حیوان، احتمالاً برای اوّلین بار در فلات ایران اهلی شده است
امروزه بیش از ۳۰۰۰ گونه بز اهلی در جهان شناخته شده است.
بزها فایده های زیادی دارند.
ما از شیر، گوشت، مو، پوست، روده و حتی شاخ آن ها استفاده می کنیم.
بعضی از نژادها برای تولید کرک و مو، بعضی برای تولید شیر و بعضی هم برای تولید گوشت مناسب تر هستند.
این حیوان در مقایسه با گوسفند، در شرایط سخت و نامساعد، بهتر می تواند زندگی کند.
به همین دلیل در مناطق گرمسیری اهمیّت خاصّی دارند.
البتّه در آب و هوای گرم، ظاهراً بزهای شاخدار بیشتر از بزهای بی شاخ عمر می کنند.
اهمیت بز
بز حیوان پر طاقتی است که هم در منطقه‌های کوهستانی کم‌علف و هم در دشتهای پست ٬ بیابانها و منطقه‌هایی که دارای آب و هوای خشک و نیمه خشک هستند به خوبی پرورش می‌یابد.
بز هر گیاهی را می‌خورد و حتی از خوردن کاغذ و زباله رویگردان نیست.
بز از شاخه و برگ درختان با ایستادن روی دو پای عقب خود نیز تغذیه می‌کند
و در مراتع انواع علف را از سطح خاک قطع می‌کند.
همین ویژگیها باعث شده است که بز را حیوانی زیان آور بدانند که باعث فقیر شدن و حتی از میان رفتن مراتع و جنگلها ٬ نابود شدن پوشش گیاهی ٬ افزایش فرسایش خاک و در نتیجه تخریب محیط زیست می‌شود.
اما در مراتع بز هنگامی زیان آور است که به روشهای سنتی و عشایری در مراتع می‌چرد. امروزه درکشورهای پیشرفته برای نگهداری و تغذیه بز محلهای مخصوصی تدارک دیده‌اند و به این ترتیب محیط زیست را از گزندهای احتمالی این جانور محافظت می‌کنند. بز را می‌توان با کمترین علوفه و خوراک به آسانی نگهداری کرد. پرورش و نگهداری آن در سراسر ایران رواج دارد. در ایران روستاهای بدون گاو ٬ اسب و حتی گوسفند دیده می‌شوند٬ اما روستای بدون بز وجود ندارد.
