وقتی برای اولین بار سوار بر اسب شوید، استرسی شیرین و دلهرهای خوشآیند شما را فرا میگیرد؛ حالا قامت اسب به قامت شما افزوده شده و شکوه ایستادن استوارش به شما منتقل میشود، دستی در یالهای اسب میبرید گردنش را نوازش میکنید و خود را برای سواری آماده میکنید و اسب حس شما را میفهمد، پیش از آنکه متوجه شوید حستان را درک میکند و تلاش میکند شکوهش را به شما منتقل کند. به همین دلیل است که میگویند اسب حیوان نجیبی است. اسب در طول سواری شما تنها به احساسات شما واکنش میدهد و شاید پیش از آنکه شما چه سوارکاری هستید یا چگونه سواری میکنید، مهم حسی است که به اسب منتقل میکنید، حیوان دلهرهتان را درک میکند، شادیتان را میفهمد، ترستان را احساس میکند و براساس آن حرکت میکند، شاید اصلیترین تفاوت سوارکاری با دیگر رشتههای ورزشی آن باشد که شما به جای مقابله با حریف و یا ایجاد گروه با همتیمیهایتان باید احساسات موجودی را درک کنید که در ظاهر زبان شما را نمیفهمد، ولی حستان را درک میکند؛ به همین دلیل است که شما کافی است تنها یکبار سوار بر اسب شوید تا عاشق این ورزش پرهیجان و با نشاط شوید