خیلی‌ها درخت موز را از نزدیک ندیده‌اند و شاید ندانند که درخت موز، با تصوری که ما از درخت داریم، درخت نیست.
از آن‌جا که موز جزو گیاهان تک‌لپه است (همان‌ها که بیشتر رشد علفی و بوته‌ای دارند و معمولاً یک ساله‌اند)،
درختش هم نوعی بوته‌ی غول‌پیکر و محکم علفی است.
یعنی چیزی که انتظار داریم تنه‌ی درخت و چوبی باشد،
ساقه‌ای است که از روی هم قرار گرفتن انتهای برگ‌ها تشکیل شده و ریشه‌ی درخت، یک ریزوم نسبتاً قطور و بلند است.
تکثیر درخت موز
یکی از راه‌های تکثیر درخت موز، قطعه قطعه کردن همین ریزوم است.
با جدا کردن پاجوش‌هایی که کنار تنه‌ی مادری می‌رویند نیز می‌توان نهال جدیدی تولید کرد.
به جز موارد بالا (از آن جا که موز بذر ندارد) در آزمایشگاه از روش کشت بافت که امکان اصلاح ژنتیکی هم در آن وجود دارد، استفاده می‌کنند.
آب و هوا
موز، بومی جنوب‌شرقی آسیاست.
و امروزه هرجا که آب و هوای گرمسیری و نیمه‌گرمسیری داشته باشد، یا بتوان با شرایط مصنوعی محیط مناسب زندگی موز را فراهم کرد، پرورش می‌یابد.
تقریباً پنج و نیم میلیارد دلار از تجارت جهان را خرید و فروش این محصول تشکیل می‌دهد.
و اگر تا این لحظه که این مطلب به دست شما رسیده، چین بازار موز را هم قبضه نکرده باشد، هند بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی این میوه در جهان است!
در کشورهای جنوب‌شرقی آسیا و کشورهای استوایی موز را به شکل پخته در انواع خورش و همراه با برنج هم می‌خورند،
ولی در دیگر کشورهای جهان میوه‌ی رسیده‌ی موز به شکل خام، آجیل یا به شکل دسر و نوشیدنی خورده می‌شود.
ساقه‌ی درخت هم به مصرف خوراک دام می‌رسد.
موز یکی از میوه‌های پرانرژی است. ۱۰۰ گرم از این میوه، دقیقاً ۱۰۰ گرم کالری تولید می‌کند.
از این جهت و هم از آن جهت که نرم است و نیاز به جویدن زیاد ندارد،
میان وعده‌ی خوبی برای کودکان و افراد مسن است،
البته به شرط این‌که نوع رسیده‌اش خورده شود،
چون مقدار نشاسته در موز نارس بالاست و سبب دیرهضم شدن و آزار و اذیت معده می‌شود!
