در زمان های قدیم گسترش استفاده از مدادهای گرافیتی به این دلیل که از قلم و مرکب راحت تر بود، نیاز به وسیله ای مانند پاک کن را برای پاک کردن اشتباهات را ایجاب کرد.
پاک کن های قدیمی
برخی از مردم از سنگ و ماسه یا پارچه مرطوب استفاده می کردند که سطح کاغذ را می خراشید.
بعدها مردم از خمیر نان یا موم برای پاک کردن نوشته استفاده می کردند.
که اکنون هم برخی از هنرمندانی که با ذغال یا پاستل نقاشی می کنند برای کمرنگ کردن اثرات آنها استفاده می کنند.
تا اینکه پس از گذشت مدتها در سال ۱۷۷۰ میلادی یک مهندس انگلیسی به نام ادوارد نایرن به اشتباه از یک قطعه لاستیک طبیعی به جای نان برای پاک کردن استفاده کرد
و متوجه شد که این قطعه خیلی بهتر از خمیر نان عمل می کند.
او شروع به فروش لاستیک کرد.
اما این نوع پاک کن به خوبی عمل نمی کرد و بوی بدی میداد.
در همان زمان ها جوزف پریستلی خواص پاک کردن لاستیک را کشف کرده بود
اما توسعه و فروش اولین پاک کننده لاستیکی با ادوارد بود.
راه حل این مشکل در سال ۱۸۳۹ اتفاق افتاد، زمانی که چارلز گودیر مخترع روش فرآیند پخت لاستیک با حرارت زیاد را اختراع کرد.
این فرآیند لاستیک را با دوام تر کرده و برای استفاده خانگی مجاز کرد.
اختراع مداد پاک کن
در ۳۰ مارس سال ۱۸۵۸ هیمن لیپمن امتیاز انحصاری ضمیمه پاک کن به انتهای مداد را به دست آورد که امروزه بسیار رایج و متداول است.
اما امروزه طریقه ساخت پاک کن ها به گونه ای دیگر است.
ماده اصلی تشکیل دهنده پاک کن ها لاستیک سینتتیک (مصنوعی ) است.
اما پاک کن های گران قیمت تر از ماده ونیل استفاده می کنند که باعث کیفیت بهتر پاک کن و رنگ سفید آن می شود.
اولین مداد پاک کن دار در سال ۱۸۷۲ تولید و در بازار عرضه شد،
در ابتدا بسیاری با تولید و فروش مداد پاک کن دار در مدارس و به دانش آموزان مخالف بودند.
آنها معتقد بودند که این موضوع باعث تنبلی و بی توجهی دانش آموزان می شود
اما امروزه تقریبا بیش از ۹۰% از مدادها پاک کن دار هستند.
حال اینکه امروزه پاک کن هایی با انواع مختلف و شکل های فانتزی و جذاب تولید و عرضه شده است.
