شتر یا اُشتر را که در زبان پهلوی ushtar میگفتند حیوانی است نیرومند و تنومند با توش و توان بالا از خانواده شترسانان؛ نشخوارکننده و با دست و گردنی دراز.
بر پشت خود یک یا دو کوهان دارد که ساختارش از پیه و چربی است.
در دین اسلام گوشت او حلال است.
اما ذبح آن با دیگر جانوران حلال گوشت متفاوت است و آن را نهر میکنند و اگر سر آن را مانند گوسفند قبل از نهر ببرند گوشت آن حلال نیست.
شیرش نیز نوشیده میشود ولی بیشتر کاربرد بارکشی دارد.
پشم و پوستش نیز برای ریسندگی و پارچهبافی و کفشدوزی کاربرد دارد.
گونههای دیگری از شترها نیز در آمریکای جنوبی زندگی میکنند، به نامهای لاما، الپاگا، گوانا که دارای کوهان نیستد.
اهمیت شتر ها
سازگاری جانور با محیط زیستش به نحوی است که حفظ تعادل مایع در بدن در هماهنگی کامل با عمل دیگر یاختهها در شرایط سخت خشکی میباشد،
آنچه نبود آن در دیگر جانوران باعث مرگشان در همان شرایط میگردد.
کوهان برجسته شتر نیز یکی دیگر از بخش های مهم بدن اوست که در با شرایط محیطی هماهنگی کامل دارد.
قبلا تصور میشد که کوهان محل اندوختن آب است، در حالی که میدانیم اینجا محلی برای اندوختن حدود پنجاه کیلوگرم چربی با دو عمل کرد متفاوت میباشد.
یکی به عنوان عایق گرما در پرتو سوزان خورشید و دیگری اندوختهای از انرژی و آب است.
زمانی که چربی میسوزد، هیدروژن آزاد میگردد که با اکسیژن موجود در هوا ترکیب شده و تولید آب مینماید،
چیزی حدود ۲۱ لیتر آب از ۲۰ کیلوگرم چربی.
این فرایند باعث ایجاد گرمای فراوانی میگردد، که واکنش طبیعی آن تعریف میباشد،
ولی نتیجه نهایی آن در بدن شتر ایجاد آب برای رفع تشنگی ، مخصوصا در سفر میباشد که این امر بخصوص در شتر به عنوان حیوانی باربر بسیار حائز اهمیت است.