بالنگ که در کتب طب سنتی با نام “اترج کبیر” آمده، درختچهای است دارای میوههایی که در فارسی به آن بالنگ میگویند؛
نوع دیگر آن را هم «بادرنگ» میگویند که اگر پوست و گوشت سفید خشک شده آن را در لابه لای لباسها بگذارید، مانع بید زدن می شود. بالنگ از خانواده مرکبات است که در آسیا، آمریکا مرکزی و جنوبی و کشورهای مدیترانه کشت میشود. بالنگ به صورت خام و مربا مصرف میشود.
بالنگ حاوی مقادیر زیادی سیترونلال است که یک ترکیب آرامش دهنده بوده و در درمان بیماران مبتلا به افسردگی و بیماری های روانی کاربرد دارد. همچنین در پوست میوه بالنگ اسانس لیمونن، گاما، ترپینن، ژرانیال و نرال است.
● خواص درمانی
از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی پوست زرد آن کمی گرم و خشک است و شحم آن یا به عبارت دیگر قسمت گوشت سفید داخلی متصل به پوست زرد آن در ارقامی که این قسمت شیرین است از نظر طبیعت سرد و تر و خشک و برگ و شکوفه آن گرم وخشک است. از نظر خواص معتقدند که پوست زرد آن برا ی تقویت قلب و دماغ و کبد، سرد و معده احشای داخل شکم مفید است و برای تحلیل بادها و نفخ و کمک به هضم غذا موثر می باشد.
بخصوص مربای آن با عسل; البته با خوردن مربای آن اسراف نباید شود زیرا هضم آن مشکل می شود. دم کرده پوست زرد خشک شده آن مسکن قی صفراوی و جویدن آن خوشبو کننده دهان است. اگر پوست و گوشت سفید خشک شده آن را درلابه لای لباسها بگذارند مانع بید زدن می شوند. روغن بالنگ از نظر طبعیت گرم وخشک است ومالیدن آن برای رفع بی حسی،فلجی، لقوه، رعشه و در مفاصل، سیاتیک،امراض سرد عصبی و درد کلیه، مثانه و خوشبویی عرق نافع است.