بامبو که در زبان فارسی به نی خیزران شهرت دارد گیاهی است که در دامنه کوه‌ها و تپه‌هایی که دارای رطوبت ۶۵ تا ۹۰ درصد باشد روئیده یا کشت میشود . میزان رطوبت ، حرارت موجود در منطقه و نوع خاک تعیین کننده کیفیت و مرغوبیت بامبوبوده وهر چه میزان رطوبت و حرارت بیشتر باشد کیفیت محصول نیز بهتر خواهد بود . گیاه بامبو که تاکنون بیش از ۶۶۲ نوع آن شناخته شده دارای قطر و ضخامت‌های متفاوت است و در حال حاضر بهترین نوع بامبو در ژاپن ، چین و بطور کلی کشورهای شرق آسیا و هند روئیده و کشت میشود و در ایران میتوان لیالستان لاهیجان علی آباد ( در فاصله سخت سر و تنکابن ) قاسم آباد در رودسر و تقریباً بیشتر نقاط شمال کشور را در زمرد مساعد ترین مناطق رویش بامبو به حساب آورد . در این مناطق بیشه‌های کوچکی وجود دارد که در فصل پائیز و اوایل زمستان یعنی هنگام بریدن و قطع ساقه‌های بامبو که هر یک بین ۵۰ الی ۲۰۰ شاخه نی بدست می‌آید . بامبو از چهار قسمت سطح داخلی (دارای پوشش نرم ) ، دیافراگم ( متصل کننده بخش‌های ساقه به یکدیگر) میباشد و پوشش رویه که بسیار سخت و دیرشکن است تشکیل شده و دیافراگم کاملاً فشرده بوده و آب در آن نفوذ نمی‌کند
. بامبو معمولا به رنگهای مختلفی مانند سبز ، مشکی ، متمایل به قهوه‌ای ، عنابی ، و زرد مایل به کرم دیده میشود و اگر چه میتوان مصارف زیادی بر آن قائل شد ولی بطور کلی موارد مصرفیش بیشتر محدود میشود به :
مواردمصرف بامبو
۱ . استفاده از آن برای تغذیه
۲ . بهره برداری به منظور تهیه کاغذ و اشیاء مختلف چوبی و سایر معارف صنعتی
۳ . کاشت در اطراف باغها و مزارع جهت حفاظت محل
