انگور فرنگی بوته بادوامی است که طول آن به دو متر می رسد. گیاه شاخه های چوبی دارد و بدون ساقه مرکزی است. برگ های آن معطر و رنگ سبز تیره دارند و بر روی شاخه های بلند گیاه به صورت یک درمیان جفت یا خوشه بیرون میآیند. در بهار گل های سفید مایل به سبز از محور خوشه ها آویزان شده و بعدا به میوه ارغوانی تیره انگور فرنگی تبدیل می شوند. به فارسی «انگور فرنگی» و به ترکی «فرنگ اوزومی» گفته می شود. در اصطلا ح مازندران در نور و کجور «گالش انگور» و «گالش انگورک» و در رودسر «دیوانگوری» نامیده می شود.
مزه ترش و معطر و خشک انگور فرنگی نشان از وجود مقادیر بالای ویتامین C و فعالیت آنتی اکسیدانی بالای آن است. انگور فرنگی سیاه (خارتوت) برای جلوگیری از سرماخوردگی و عفونت گلوی کودکان مفید است. میوه، آبمیوه و عصاره آن دارای فعالیت ضد التهابی و ضد ویروسی قوی است. همچنین از دیگر خواص انگور فرنگی خنک کننده، ملین و مسکن درد است.
محققان دانشگاه ایالتی کامپیناس دریافتند که پوست و گوشت انگور فرنگی نسبت به بلوبری و ذغال اخته خواص آنتی اکسیدانی بیشتری دارد. انگور فرنگی دارای ترکیبات شیمیایی خاصی است که در جلوگیری از استرس‌های اکسیداتیو مؤثر بوده و در نتیجه مانع از بروز سرطان و بیماری‌های قلبی و عروقی می‌شوند. پوست انگور فرنگی سرشار از آنتی اکسیدان‌ها و رنگ‌های طبیعی است که برای استفاده در صنایع غذایی نیز مفید است.